Ήσουν εσύ

Στο δάκρυ σου βαφτίστηκα και ήταν ο λυγμός σου, αυτός ο τελευταίος ο πιο σπαρακτικός, που μου έδωσε το όνομά μου. Το όνομα που γεννήθηκε με το πρώτο κοίταγμα της αιωνιότητας. Στην πύλη της στεκόσουν εσύ με μια χούφτα νερό να με ξεδιψάσεις για το δρόμο που έκανα ψάχνοντάς σε. Και πιο πέρα ένας καθρέφτης πάνω σ ένα δέντρο. Κοίταξα την αντανάκλασή μου και ήταν σαν το είδωλο να μου γελούσε πρώτη φορά. Το είδωλο της ευτυχίας άπλωνε το χέρι μέσα απ το γυαλί για να ενωθεί με τον εαυτό μου. Ολοκλήρωση- το κομμάτι που σου δίνει ο άλλος για να γεμίσεις το κενό. Αυτό το σκοτεινό κενό που σαν πληγή βαθιά δεν επουλώνεται όσα γιατρικά κι αν βάλεις. Μια στάλα φως απ τα μάτια σου ήταν αρκετή για να με σώσει απ το σκοτάδι. Μ αγκάλιασες και σαν να μού δωσες φτερά σε μια πλάτη αδύναμη να σηκώσει και το παραμικρό βάρος της ψυχής. Έγινες ο κορμός ενος έρημου σώματος που τόσο καιρό έψαχνε τον ήλιο για ν ανέβει. Ήρθες εσύ και μου μαθες  όσα η ζωή δεν μου δινε να μάθω και όσα εγώ απέφευγα κάτω απ το σφιχτό πέπλο του φόβου και του εγωισμού.

Ήσουν εσύ που μου δωσες θάρρος.

Ήσουν εσύ που μόλις μύρισα τ άρωμά σου ήξερα πως αυτή τη μυρωδιά θα είχαν τώρα οι νύχτες μου.

Ήσουν εσύ και η αγάπη σου!

Αποχωρισμός

Ήταν μόλις χτες που συναντηθήκαμε σ' ένα όνειρο. Μου τραγούδησες στη μοναξιά μου κι εγώ από τους πόθους σου έχτισα έναν πύργο στον ουρανό. Όμως τώρα πέταξε ο ύπνος μας και το όνειρο μας τελείωσε και δεν είναι πια αυγή. Το μεσημέρι είναι πάνω μας, το μισοξύπνημα μας άλλαξε σε μια γεμάτη ημέρα και πρέπει να χωρίσουμε. Αν συναντηθούμε πάλι στο λυκόφως της μνήμης, πάλι θα μιλήσουμε μαζί κι εσύ θα μου τραγουδήσεις ένα πιο βαθύ τραγούδι. Κι αν τα χέρια μας σμίξουν σε ένα άλλο όνειρο, θα χτίσουμε έναν άλλο πύργο στον ουρανό.

                                                          Kahlil Gibran "Ο Προφήτης"

Εύθραυστα δάκρυα

Σταγόνες ρεουν από αξόδευτες πηγές σε τραχια πρόσωπα

Συνοφρυωμένα ρυτιδιασμένα χαρουμενα λυπημενα κουρασμενα δροσερα

Νερο πικρο και άλλες  φορές δροσερο αυτές οι σταγόνες

Δακρυ ευθραυστο στην επιφανεια συναισθηματικων και εκφραστικών προσώπων

Σκορπίζονται κυλανε ρυακια γίνονται και βρεχουν τα μάγουλα συνεχίζουν τον δρόμο τους και εκει που ηταν αχώριστα ξαναενωνονται κυλανε κυλανε

Και φτανουν στο λαιμό σαν ιδρώτας από προσπάθεια σαν μια δροσοσταλίδα αυγερινού σε αδύναμο λουλούδι που ξυπνάει το ονειροπαρμένο παιδί του παραμυθιού

Ωσπου εξατμιζονται παγωνουν και μαζί μ αυτά η ίδια η φωνή σου και μαζι μ αυτά η ιδια η ψυχη σου

Παγωμενα αισθηματα παγωμενη και μετεωρη εικονα παγωμενες και αμετακινητες σκεψεις προσκολλημενες σ ένα ρημα

Ένα – ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ—                                         

Ουτοπικο, αισιοδοξο, πλάνο, μυστηριο περιεργο ρημα… ασυντακτο ποια η λειτουργια του;;;

Υποκειμενο; Αντικείμενο; … ΡΗΜΑ παθητικο; Μα από πότε ένα τοσο ενεργητικο ένα κατεξοχην ενεργητικό ρημα γινεται παθητικο γινεται κατευθυνομενο ;;;;;;; Ποιος μας εκλεψε τη δραση του ονειρευομαι σε ποιον πρεπει να απολογουμαι σε ποιον να ζηταω αδεια να ονειρευομαι αυτό το παθητικο ονειρευομαι που είναι κλειστο και όχι απεραντο. Ποιος είναι αυτος που επεβαλλε την αδειοδοτηση των ονειρων? Και από πότε εγινε ενεχυρο στα χερια τους; Ως πότε θα μενεις αντικειμενο ως πότε θα ρωτας μπορω? Μου επιτρεπεται? Εχω δικαιωμα(ΔΙΚΑΙΩΜΑ;;; ΠΟΙΟΣ ΣΤΟΚΑΘΟΡΙΖΕΙ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΟΥ) να ….. ονειρευομαι. Γινε Υποκειμενο και καθορισε μονος σου τη δραση βγες και φωναξε παραδεξου το πιστεψε και καμαρωσε γιατι το ζεις γιατι το προφερεις και εχει νοημα τρανταξε το σωμα και την ψυχη σου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ… ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ.

Frozen moment with a clock

ΤΙΚ ΤΟΚ ΤΙΚ ΤΟΚ… Σχεδόν με υπνωτίζει ο ήχος του. Δεν θα κάτσω να μιλήσω για την έννοια του χρόνου το πόσο γρήγορα ή πόσο αργά κινείται κάποιες στιγμές ανάλογα με την ψυχική μας διάθεση άλλωστε το θέμα το έχουν εξαντλήσει άνθρωποι μίλια σοφότεροι από μένα τόσο από την επιστημονική πλευρά του όσο και από τη συγκινησιακή αυτή που οι ρομαντικοί θα αποκαλούσαν ποιητική διάσταση του χρόνου. Πιο πολύ παρακινούμαι να περιγράψω μια σκηνή οπου όλα γύρω σου είναι σταματημένα σαν κάποιος να πάτησε έτσι απλα το pause και το μόνο που έμεινε να κινείται είναι το ρολοι.

ΤΙΚ ΤΟΚ ΤΙΚ ΤΟΚ… Εσύ απέναντι του το κοιτάς παγωμένη ακίνητη σιωπηλή. Πιάνεις τον εαυτό σου ορισμένες φορές να το ζηλεύει. Μα κοίτα το ακόμα κι αν όλα γυρω είναι τα πάνω κατω αυτό εκει ακάθεκτο ΤΙΚ ΤΟΚ γαλήνιο και αδιάφορο για ο,τι γινεται γυρω του προχωρα κινειται . Δεν νοιαζεται για τις θύελλες που έζησες μέσα σου στεκεται εκει απέναντι σου Υπερηφανο στην περίοπτη θέση του πάνω στον τοίχο και σε κοιτάζει θα μπορούσες να πείς πως σε χλευάζει ακόμα. Οι χτυποι του γινονται τωρα παλμοι και σε ταράζουν σαν φωνή να αντηχεί…

«Κοιτα με κινουμαι ενώ εσύ τι κανεις; Διαθέτεις πόδια και όμως δεν περπατάς! Έχεις χέρια κι όμως δεν αγγίζεις! Έχεις μάτια κι όμως δεν βλέπεις! Έχεις αυτιά κι όμως δεν ακούς! Έχεις καρδιά κι όμως δεν νιώθεις! Έχεις μυαλό κι όμως δεν το ενεργοποιείς! Έχεις ψυχή κι όμως δεν την ελευθερώνεις! Ποιος από τους δυο μας είναι σε πλεονεκτικότερη θέση εγώ ή εσυ; Ο Θεός σε προίκισε με τόσα χαρίσματα κι όμως εσύ τα ναρκώνεις στο πρώτο εμπόδιο, την ωρα ακριβώς εκείνη που πρέπει όσο τίποτε άλλο να τα ενεργοποιήσεις και να συνεχίσεις. Κοίτα εμένα δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένα άψυχο ανικείμενο κι όμως προχωρώ ο,τι και να γίνει δεν το βάζω κάτω. Στερεωμένο σ έναν τοιχο κι όμως κινούμαι. Εσυ τι κάνεις; Βυθίζεσαι σε ένα άδειο κάθισμα και περιφέρεσαι σαν σκιά που αιωρείαι ανάμεσα σε ανθρώπους. Τώρα που όλα είναι ακίνητα γύρω σου για κάτσε να σκεφτείς! Καμια άλλη ώρα δεν θα είναι κατάλληλη όσο αυτή για να αναρωτηθείς « γιατι; γιατί; γιατί;» όλα αυτά τα γιατι που κρυβεις  και τα καταχωνιάζεις εκει μεσα στο προσωπικό σου άβατο μεταθέτωντας συνεχώς την στιγμή που θα τους δώσεις απαντήσεις. Αυτά τα απελπισμενα γιατί που βρισκουν αδιέξοδα και ανεβαίνουν ξανα σε σενα πιέζοντας σε για μια αποκριση. Ισως τότε να βρείς το ρολόι που έχεις και εσυ μεσα σου να αισθανθείς τον παλμό του και να βάλεις σε λειτουργία την υπνωτισμένη σου σκέψη. Μα μην αργείς ο κόσμος δεν θα περιμένει πολύ έτσι ακίνητος- είναι στη φύση του να προχωράει - φρόντισε να βρείς τις απαντήσεις σου κι αν με το εσωτερικό ταξίδι χαθείς ψάξε ανάμεσα σ ανθρώπους βγες και βρες ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που θα σου διδάξουν πως κάθε λύση είναι μέσα σου αρκεί το ρολόι σου να δείχνει την κατάλληλη ώρα, την ώρα που επιτελους ανακάλυψες ΕΣΕΝΑ!

Φάρος

Στους φάρους σαν να σταματάει ο χρόνος

αδράνεια, σιωπή ...αναμονή

ένα λεπτό ένας μήνας ένας χρόνος ένας αιώνας

και η μαύρη θάλασσα αυτή η πλανεύτρα που σε ξεγελάει

σου ψιθυρίζει επιθυμίες ανεκπλήρωτες

σου υπόσχεται όνειρα ανέλπιστα

μα εσύ εκειί με βλέμμα ακέραιο σταθερό αγωνιώδες

περιμένεις να ξανακάνει τον κύκλο του το φως του

μια στιγμή που φωτίζεται ο ορίζοντας σου αυτή η στιγμή αρκεί για το σκοτάδι που περιμένεις μέχρι να έρθει πάλι

μια στιγμή ένας μήνας ένας χρόνος ένας αιώνας

σε ξεγελάει ο χρόνος παιχνίδια απίστευτα σκαρώνει

σαν να συμμαχεί και αυτός με την αγωνία σου σαν να θέλει να σε διώξει από εκεί... φυγή...

μα ποια φυγή είναι αυτή που θα σε γλιτώσει από την εσωτερική σου δίνη;

να το το φως ήρθε πάλι

να προβάλλει πάλι ο ορίζοντας

για μια στιγμή για ένα μήνα για ένα χρόνο... για μια αιωνιότητα...