Μάης

 Προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί σου Μάιε μα δεν τα καταφέρνω.

Είναι βλέπεις που με κάθε λουλούδι σου πάντα κρύβεις ένα αγκάθι. Με κάθε αχτίδα ήλιου σου ένα σύννεφο. 

Με έμαθες να σε υποδέχομαι συλλαβίζοντας τις λέξεις ΑπώλειΑ και ΑπουσίΑ. 

Από Άλφα σε Άλφα να κάνω κύκλους φαύλους. 

Από Άλφα σε Άλφα να ανακυκλώνω μια αρχή ξανά και ξανά.

Ίσως κι αυτό επίτηδες να το έκανες. Για να μη μου θυμίζεις το τέλος.

Προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί σου Μάιε μα δεν τα καταφέρνω.

Είναι βλέπεις που με κάθε χρώμα σου εγώ χάνω κι ένα δικό μου.

Θυμάσαι που σε παρακάλεσα να έρθεις και να μου φέρεις την Άνοιξη;

Κι εσύ από το να μου τη φέρεις την πήγες ακόμα πιο μακριά.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ελπίζω σε κάτι από σενα. Δεν ξέρω. Μα προσπαθώ!

Προσπαθώ να συμφιλιωθώ μαζί σου Μάιε και ίσως μια μέρα να τα καταφέρω...

Στη Χώρα των Ερωτευ(μόνων)

Οι ερωτευμόνοι ζουν κάπου στη μέση του ορίζοντα εκεί που ενώνονται η θάλασσα και ο ουρανός. Η θάλασσα που πνίγονται οι μόνοι και ο ουρανός που ίπτανται οι ερωτευμένοι. Σαν να αιωρούνται στη λεπτή γραμμή του ορίζοντα, άλλοι ποθώντας να πνιγούν κι άλλοι επιτέλους να πετάξουν.

Βλέπεις ο Έρωτας, αγόρι άτακτο και παιχνιδιάρικο φύλαγε για κείνους τόξα περιττά, μιας και τα ζυγά τα ξόδεψε επαρκώς στους ερωτευμένους. Και έτσι, γενναιόδωρος όπως ήταν, προίκισε τους ερωτευμένους με φτερά που τους χάριζαν υπέροχες πτήσεις στους αιθέρες.  Οι ερωτευμόνοι έμεναν χτυπημένοι από τα περιττά βέλη που ήταν τα χειρότερα όλων, καθώς άνοιγαν πληγές που δεν έκλειναν με τίποτα. 

Εκεί λοιπόν, στη γραμμή του ορίζοντα βρίσκεται η αιωρούμενη χώρα των ερωτευμόνων.

Κι όταν είναι Αύγουστος και οι ερωτευμένοι χορεύουν στην ολοστρόγγυλη και ολοφώτιστη Σελήνη, οι ερωτευμόνοι επαναστάτες διεκδικούν την άλλη της πλευρά τη μισή τη σκοτεινή να την εκάνουν βάρκα για να αρμενίσουν στο Αιγαίο.

Ελπ(εί)δα

Κι όταν με ρώτησαν αν συνάντησα την Ελπίδα τους είπα πως την είδα ταίρι με το Χάος να στέκει εκεί στο απέραντο σκοτάδι σαν μικρή χαραμάδα.

Αστεία πράγματα, την κορόιδεψα. Πώς εσύ μια μικρή τόση δα ρωγμή το σκότος να νικήσεις. Κι η ρωγμή έγινε φως απ' την οποία εξήλθε άνθος και ύδωρ και φύτρωσε καινούρια Ζωή και σήμανε καινούρια Αρχή κι έγινε το σκότος μια μικρή κηλίδα μαύρη που θύμιζε κάποτε μια θλίψη απροσδιόριστη.
Ντράπηκα σαν είδα την Ελπίδα να με κοιτά στα μάτια. Ντράπηκα και πόνεσα για κάθε φορά που πούλησα την πίστη μου σε αυτήν. Μα εκείνη γύρισε φιλεύσπλαχνη και μου πε:
Δεν γεννήθηκα για να νικώ μα για να σου θυμίζω να κοιτάς τη χαραμάδα. Το είπες κι εσύ. Να πιστεύεις το φως, αυτό που δεν στερεύει. Αυτό που βγαίνει μέσα απ' τα ραγίσματα.

Αιγαίο

Πήρα απ' τη θάλασσα του Αιγαίου


τρεις στάλες μελάνι μπλε


μία να βάψω τα χέρια σου


αυτά που σαν δίχτυα με αιχμαλώτισαν


μια να στάξω στην καρδιά σου


που άνυδρη με κάλεσε


και μια την τελευταία να γράψω το σ' αγαπώ στα μάτια σου.

Ραγίσματα

-Τ' άκουσες;
-Ποιο;
-Το σπάσιμο; Σαν να ράγισε λεπτό γυαλί, φίνο γυαλί πολύ ευαίσθητο.
-Δεν ακούω τίποτα.
-Πώς γίνεται; Κάθε θρύψαλό του σκορπίστηκε... Άκου... έχει διαφορετικό ήχο η πτώση καθενός, σαν μελωδία...
-Το σπάσιμο μελωδία; Πώς μπορεί να ηχεί όμορφα το κομμάτιασμα;
-Άρα το ακούς.
-Άκουσα δεν άκουσα σημασία έχει πως ό,τι και να ήταν έσπασε, θρυμματίστηκε, τέλος... Κοιμήσου!
[...]
Πού να κοιμηθείς με χιλιάδες θρύψαλα μες στο κεφάλι σου;
Σηκώθηκε από το κρεβάτι αφήνοντας άδεια τη μεριά της και πήγε στο σαλόνι. Τριγυρνούσε ανάμεσα στα έπιπλα αθόρυβα, αφήνοντας μόνο το φως μιας λάμπας να ζεσταίνει τον χώρο και έπειτα κουλουριάστηκε σαν μικρό παιδί στην αγαπημένη της πολυθρόνα. Σπασμένη ναι, μα όχι γυάλινη. Δεν άκουγε το κομμάτιασμά της σαν ήχο καταστροφής μας σαν τη μουσική και τον χορό
που φέρνουν τα νέα βήματά της. Θυμήθηκε εκείνο τον στίχο του Σεφέρη "Που να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου;". Για τον άνθρωπο όμως αυτό που ονομάζεται Εαυτός μάζεψε θρύψαλο θρύψαλο τα κομμάτια της και έριξε όσες αχτίδες της είχαν απομείνει να τα διαπεράσουν. Και τότε μόνο διαλύθηκαν τα σκοτάδια με εκείνο το δικό της φως. Αυτό που βγαίνει μέσα από τα ... ραγίσματα.

Πλεούμενα και δάκρυα

Αφέθηκα στις λέξεις, σ' αυτές που διάβαζα κι αυτές που έγραφα. Ακουμπούσα πάνω στο σκαρί τους και γίνονταν αυτές το καράβι κι εγώ ο χαμένος περιπλανώμενος ναυτικός που έψαχνε στεριά. Μου τάξανε τη δική σου στεριά κι εγώ τις πίστεψα. Έγειρα σ' αυτές και πιάστηκα σαν τον πνιγμένο στη σανίδα που μου πρόσφεραν. Γιατί το δάκρυ έγινε ποτάμι και το ποτάμι έγινε θάλασσα- μια θάλασσα διώκτρια. Χάθηκα στην ίδια μου τη θάλασσα. Τη δική μου, τη δική σου ή όλων μας; Κτήμα κοινό ανθρώπινο και θεικό. Η θάλασσα η αίωνια με τα χίλια πρόσωπα. Η ήρεμη και ανταριασμένη, ο καθρέφτης της ίδιας της ψυχής μας. Η συλλογή από τις χούφτες των αλμυρών δακρύων μας. Των δακρύων του Θεού και των πλασμάτων του. Κολυμπήθρα λύτρωσης για όλους εμάς τους εφήμερους που στο πέρασμά μας αφήνουμε σ' αυτήν κληρονομιά αιώνια τα δάκρυά μας. Τα χαρούμενα και λυπημένα. Τα γεμάτα απόγνωση και ενθουσιασμούς.
Κι οι λέξεις; Οι λέξεις τα πλεούμενα για τη φυγή μας. Τη φυγή από το δάκρυ και τον ίδιο τον εαυτό μας. Με αγκυροβόλι ή χωρίς άνθρωπε φτιαγμένε από νερό και χώμα να βαφτίζεσαι ξανά και ξανά στη θάλασσα... να περπατάς κάθε φορά με βήματα πιο σταθερά στη γή.
Για όσο κρατήσει...

Όχι Αντίο Δάσκαλε...

Δεν θα σου πω αντίο Δάσκαλε. Αντίο λένε σε αυτούς που φεύγουν κι εσύ δεν θα φύγεις ποτέ. Έχεις θέση κατοχυρωμένη στην ψυχή μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να σου γράψω στον αόριστο όλα αυτά που ήσουν για μένα, όπως και για όλους τους μαθητές σου. Μα αρνούμαι να σε κλείσω στο παρελθόν μου. Όχι! Σε σενα Δάσκαλε θα μιλώ πάντα στο τώρα και το αύριο αυτό που με έμαθες να πολεμάω.
Δεν θέλω να μιλήσω για τον χαμό γιατι για μένα δεν χάθηκες. Ήσουν και θα παραμείνεις πάντα άσβεστος φάρος στη ζωή μου. Δεν ήσουν απλώς Δάσκαλος. Ήσουν Αγάπη και Αγκαλιά μα πάνω απ' όλα Στήριγμα όταν ένιωσα να πέφτω. Ήσουν η Πίστη όταν εγώ την είχα χάσει.
Με έλεγες καμάρι σου, μα η αλήθεια είναι πως εσύ ήσουν και θα είσαι το καμάρι μου. Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα καμάρια μου θα είναι που ήμουν μαθήτριά σου.
Σε ευχαριστώ Δάσκαλε για όλα μα πιο πολύ που με πίστευες εσύ πιο πολύ κι από τον ίδιο τον εαυτό μου. Που παρά τους φόβους μου πως θα σε απογοήτευα που άφησα τη Χημεία που με έκανες να αγαπήσω, εσύ μου γέλασες, μ'αγκάλιασες και μου έδωσες φτερά να ακολουθήσω αυτό που αγαπούσα.

Μεγαλύτερη ευχή μου δεν είναι άλλη απ' το να αγγίξω κάποια στιγμή στο απειροελάχιστο τη σημασία του Δασκάλου που είχες εσύ για μένα. Και σου υπόσχομαι να μην πονάω που είσαι μακριά γιατί ξέρω πως θα είσαι πάντα κοντά φάρος και πυξίδα μου.

Σ αγαπώ πολύ, η μαθητριά σου Ζωή