Τα φτερά του Ίκαρου

Άραγε πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο έρωτας αν όχι με φτερά. Φτερά που σε ανυψώνουν πάνω από το Εγώ σου, πάνω από τον πολύ καλά οριοθετημένο, ισορροπημένο, τακτοποιημένο, προγραμματισμένο και ακίνητο κόσμο σου. Ποιος να το πίστευε πως ο άνθρωπος που από μικρός μαθαίνει και προσπαθεί να στερεώνει τα πόδια του στη σίγουρη γη για να περπατήσει θα μπορούσε να βγάλει φτερά για να φτάσει το άγνωστο, το άπιαστο, το απέραντο- να φτάσει στο Φως, στην Αγάπη της Ψυχής του Άλλου. Αυτού του μοναδικού Άλλου.
Και ο φόβος για τα ύψη αυτόν τον υπολόγισες; Δεν είσαι στη μεριά των ριψοκίνδυνων ποτέ δεν ήσουν...
Τι να τα κάνεις τα φτερά αν φοβάσαι να πετάξεις; Άχρηστα σου είναι, ένα επιπλέον βάρος στην πλάτη σου. Φόρα τα παπούτσια σου, συνέχισε να περπατάς και ξέχνα τις ονειροβασίες για πετάγματα. (Η εσωτερική φωνή του φοβισμένου που δεν λέει να σιγήσει στα αυτιά του).
Κάπου διάβασα "Αν φοβάσαι τα ύψη μάθε να πετάς!".
''Μάθε''- κάπως επιτακτικό και αναγκαίο ακούγεται.
Μα μόνη; Πώς μαθαίνεις να πετάς, να ερωτεύεσαι μόνη;

Και εκεί που η ανασφάλεια σου θέτει μόνο ερωτήματα έρχεται κάτι που μπορείς απλά να το πεις ελέυθερο κομμάτι του εαυτού σου, να ξεδιαλύνει λίγο τα πράγματα λέγοντάς σου:

Μάθε λοιπόν πως σημασία δεν έχουν τα φτερά σου αν δεν τα θυσιάσεις στον Ήλιο του άλλου. Να απλώσεις την ψυχή σου στη ζεστασιά του, να πετάξεις κοντά του ακόμα κι αν κινδυνεύσεις να λιώσεις και να πέσεις. Γιατί και αυτή η ίδια η πτώση ακόμα θ' αξίζει χάρη στο ύψος που ανέβασες Εσένα. Και ο Ίκαρος έπεσε αλλά τουλάχιστον κατάφερε να πετάξει κοντά στον Ήλιο.

Άξιζε δεν νομίζεις;