Ελπ(εί)δα

Κι όταν με ρώτησαν αν συνάντησα την Ελπίδα τους είπα πως την είδα ταίρι με το Χάος να στέκει εκεί στο απέραντο σκοτάδι σαν μικρή χαραμάδα.

Αστεία πράγματα, την κορόιδεψα. Πώς εσύ μια μικρή τόση δα ρωγμή το σκότος να νικήσεις. Κι η ρωγμή έγινε φως απ' την οποία εξήλθε άνθος και ύδωρ και φύτρωσε καινούρια Ζωή και σήμανε καινούρια Αρχή κι έγινε το σκότος μια μικρή κηλίδα μαύρη που θύμιζε κάποτε μια θλίψη απροσδιόριστη.
Ντράπηκα σαν είδα την Ελπίδα να με κοιτά στα μάτια. Ντράπηκα και πόνεσα για κάθε φορά που πούλησα την πίστη μου σε αυτήν. Μα εκείνη γύρισε φιλεύσπλαχνη και μου πε:
Δεν γεννήθηκα για να νικώ μα για να σου θυμίζω να κοιτάς τη χαραμάδα. Το είπες κι εσύ. Να πιστεύεις το φως, αυτό που δεν στερεύει. Αυτό που βγαίνει μέσα απ' τα ραγίσματα.