Άνθρωποι καθρέφτες

Τους ανθρώπους της ζωής μου κάθισα να τους μετρήσω...

Κι έτσι λοιπόν όπως ξεκίνησα το μέτρημα διαπίστωσα πόσο εύστοχος  είναι ο Γ. Ευαγγελάτος σ΄αυτό το τραγούδι. Άνθρωποι παρόντες, απόντες, περαστικοί, αγρίμια, άγγελοι ακόμη και μποέμηδες που αρπάζουν κάθε στιγμή, αγγίζοντας με τα ακροδάχτυλά τους το όνειρο του εφήμερου. Άνθρωποι λογικοί , ρεαλιστές, άνθρωποι τρελοί, πιστοί ακόλουθοι μιας ουτοπίας, μετριοπαθέστερα ευαίσθητοι ρομαντικοί, όλοι άνθρωποι καθρέφτες του κόσμου μας μα πολύ περισσότερο αυτού του γνωστού άγνωστου του εαυτού μας. Πράγματι, τόσο άγνωστος αυτό ο ανθρωπάκος που έχουμε μέσα μας.

Κι εκεί είναι που ξεκινάει ο πανικός της ταυτότητας. Αυτή η αοριστία που μας τρελαίνει όσο κι αν το μυστήριο της στην αρχή δημιουργεί ένα σασπένς αρκετά δελεαστικό για την βαρετή και πολλές φορές άχρωμη ζωή μας.

 Ποιος είμαι; Τι κάνω; Πού πάω; Και η λίστα των υπαρξιακών ερωτημάτων ολο και μεγαλώνει.

Μετά την κρίση αυτή και αφού η ανάγκη μας να ενταχθούμε κάπου πρωτοστατεί, σκουπίζουμε τον κρύο ιδρώτα από το μέτωπό μας και ξεκινάμε αμέσως τη θεραπεία. Η θεραπεία του αντικατοπτρισμού, μιας όχι και τόσο παλιάς, αλλά τόσο κοινής πλέον γύρω μας αντιμετώπισης του φόβου της μοναξιάς, του φόβου του εαυτού μας. Θυμάμαι πρόσφατα διάβασα σ΄ ένα βιβλίο, της αγαπημένης μου Μ. Βαμβουνάκη, πως κατα βάθος τρομάζουμε μπροστά στην προοπτική ενος τετ α τετ με την ψυχή μας ιδίως όταν στο πέρασμα των χρόνων οι συμβιβασμοί και οι δειλίες μας σφίγγουν τον λαιμό και μας δένουν τα χέρια. Στον αντίποδα λοιπόν της δίνης στην οποία μας ρίχνει το ταξίδι ανακάλυψης της ψυχής μας είναι ο αντικατοπτρισμός, η τέχνη της υιοθέτησης χαρακτήρων τους οποίους  υποδυόμαστε τόσο εξωφρενικά καλά, ώστε μέχρι και ο καλύτερος ηθοποιός θα μας έβγαζε το καπέλο. Επιδέξιοι παλιάτσοι που επιζητούμε το δυνατό χειροκρότημα ενός κοινού που ουσιαστικά δεν ξέρουμε, δεν μας ξέρει και το οποίο αν αντίκρυζε το βλέμμα πίσω από τη μάσκα θα μας οδηγούσε στην κατάρρευση του τόσο καλοφτιαγμένου ειδώλου μας. Αυτού του ειδώλου που γίνεται- ή που έτσι ανόητα θέλουμε να πιστεύουμε- ταυτότητά μας.

Η ταυτότητα των συμβιβασμών, της δειλίας, του φόβου της μοναξιάς. Πόσο νομίζουμε ότι θα αντέξει αυτός ο καθρέφτης στον οποίο έχουμε μεταμορφωθεί; Αρκεί μία μόνο λέξη από την εσωτερική μας αλήθεια, που αργά ή γρήγορα έρχεται στην επιφάνεια, για να μας κάνει χίλια κομμάτια διασκορπισμένα παντού.

Για να μην σε σπάσουν λοιπόν σταμάτα τους αντικατοπτρισμούς, πέτα την μάσκα που προφυλλάσσει τον γυμνό σου χαρακτήρα και κλείσε ένα ραντεβού με τον εαυτό σου. Ξεκίνα να τον γνωρίζεις. Ίσως να είναι η πιο δύσκολη γνωριμία που έχεις κάνει αλλά σίγουρα είναι το κλειδί για τις πόρτες που αφήνεις κλειστές.

Υγρές στιγμές

Θέλεις να κρατήσεις τις στιγμές μα αυτές σαν νερό κυλάνε στις χούφτες σου χωρίς να τις ελέγχεις. Το μόνο που μένει είναι η θύμηση από την υγρασία που χει μείνει στα χέρια σου. Μα κι αυτή χάνεται, εξατμίζεται. Χέρια ξερά, μόνα, χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν, χωρίς... τώρα.
Άλλες φορές λύτρωση αυτή η λήθη και άλλες άσπρο πανί που δεν σ αφήνει να προχωρήσεις. Το να ξεχνάς δεν έχει και τόσο μεγάλη ουσία. Το σημαντικό είναι να θυμάσαι και να προχωράς. Να μην καλύπτεις την πληγή. Όσο κι αν την καμουφλάρεις πάλι το ίδιο βαθιά θα είναι. Ίσως με το να προσπαθήσεις να αιχμαλωτίσεις να κυριαρχήσεις στον χρόνο δεν θα καταφέρεις και πολλά.
Ρευστότητα: Μοναδική ιδιότητα. Μεταλλάσσει τα πάντα έτσι που να μην τα αναγνωρίζεις πια τόσο που η γνωστή μορφή γίνεται επικίνδυνα, τρομακτικά, απογοητευτικά ξένη. Τόσο που ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός σου χάνεται και αναρωτιέται "Συμβαίνει πράγματι". Και κάπου αλλού θυμάμαι το είχα γράψει χαμένη στις οριογραμμές ονείρου και πραγματικότητας και οι πινακίδες λείπουν.


Στα καταφύγια των ανθρώπων σου, των ελπίδων και των ονείρων σου πάντα θα κρύβεται ένας φάρος στον οποίο θα τερματίζεις.


Είναι τότε που συνειδητοποιείς πως οι στιγμές σου φτάνουν πάλι στην αφετηρία και περιμένουν εσένα να δεις την "πυξίδα" και να τις ζήσεις.