Υγρές στιγμές

Θέλεις να κρατήσεις τις στιγμές μα αυτές σαν νερό κυλάνε στις χούφτες σου χωρίς να τις ελέγχεις. Το μόνο που μένει είναι η θύμηση από την υγρασία που χει μείνει στα χέρια σου. Μα κι αυτή χάνεται, εξατμίζεται. Χέρια ξερά, μόνα, χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν, χωρίς... τώρα.
Άλλες φορές λύτρωση αυτή η λήθη και άλλες άσπρο πανί που δεν σ αφήνει να προχωρήσεις. Το να ξεχνάς δεν έχει και τόσο μεγάλη ουσία. Το σημαντικό είναι να θυμάσαι και να προχωράς. Να μην καλύπτεις την πληγή. Όσο κι αν την καμουφλάρεις πάλι το ίδιο βαθιά θα είναι. Ίσως με το να προσπαθήσεις να αιχμαλωτίσεις να κυριαρχήσεις στον χρόνο δεν θα καταφέρεις και πολλά.
Ρευστότητα: Μοναδική ιδιότητα. Μεταλλάσσει τα πάντα έτσι που να μην τα αναγνωρίζεις πια τόσο που η γνωστή μορφή γίνεται επικίνδυνα, τρομακτικά, απογοητευτικά ξένη. Τόσο που ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός σου χάνεται και αναρωτιέται "Συμβαίνει πράγματι". Και κάπου αλλού θυμάμαι το είχα γράψει χαμένη στις οριογραμμές ονείρου και πραγματικότητας και οι πινακίδες λείπουν.


Στα καταφύγια των ανθρώπων σου, των ελπίδων και των ονείρων σου πάντα θα κρύβεται ένας φάρος στον οποίο θα τερματίζεις.


Είναι τότε που συνειδητοποιείς πως οι στιγμές σου φτάνουν πάλι στην αφετηρία και περιμένουν εσένα να δεις την "πυξίδα" και να τις ζήσεις.