Σχέσεις... Σύμφωνα με τους
κοινωνιολόγους ο άνθρωπος από τα πρώτα στάδια της ζωής του επιζητεί και
εντάσσεται σε ομάδες. Άλλες από αυτές είναι ήδη επιλεγμένες γι αυτόν πριν την
γεννησή του, σε άλλες πάλι έχει μεγαλύτερο ποσοστό ελευθερίας μιας και ο ίδιος
επιλέγει να ενταχθεί σε αυτές. Σχεσεις οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές,
ερωτικές όλες με κοινό άξονα το μοίρασμα. ΜΟΙΡΑΣΜΑ. Τι ακριβώς όμως είναι αυτό
το μοίρασμα και πώς ορίζεται από τον καθένα μας ξεχωρίστα;
Ο αγαπητός μου Λειβαδίτης αναφέρει
σε ένα από τα ποιήματά του πως «ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει». Πόσοι
όμως από μας έχουμε μάθει να μοιραζόμαστε; Αν κοιτάξουμε όλοι γύρω μας
στρέφοντας τα μάτια και στον ίδιο τον καθρέφτη μας θα δούμε ένα σύνολο εγωπαθών
ατόμων που το μόνο που αποζητούν είναι να μιλήσουν για τον εαυτό- τον μεγάλο ή
μικρό, ευτυχισμένο ή πονεμένο, γεμάτο η μισό, ακέραιο ή μπερδεμένο εαυτό μας. Ζούμε
σε εναν κόσμο γεμάτο με ομιλητές και με ελάχιστους καλούς ακροατές. Και όταν
μιλάω για καλούς ακροατές εννοώ εκείνους που, κατά τη γνώμη μου, έχουν
κατανοήσει πλήρως αυτό το μοίρασμα για το οποίο μιλάμε. Αυτόυς που πολύ συχνά
χαρακτηρίζονται «οι ψυχολόγοι» αλλά που σκοπός τους δεν είναι να σου αραδιάσουν
διάπλατα τις «πολύτιμες» συμβουλές τους ή να φανούν στα μάτια σου σοφοί και
σπουδαίοι. Είναι αυτοί που η ενσυναίσθηση για όλα αυτά που περνά ο δίπλα τους
τους κατακλύζει. Είναι τα μάτια που σε κοιτούν ορθάνοιχτα, τα αυτιά που σε
ακούν υπομονετικά, τα χέρια που σε στηρίζουν στοργικά. Λίγοι γύρω μας, πολλοί
λίγοι γι αυτό και σπάνιοι. Τι γίνεται όμως όταν έρθει η δική τους στιγμή να
αλλάξουν ρόλους κι από ακροατές να γίνουν ομιλητές; Εκεί το αμφίδρομο του
μοιράσματος πολλές φορές σπάει. Ίσως με θυμό να έλεγα πόσο εγωιστές γινόμαστε
και για ό,τι δεν ακουμπά τη δική μας ζωούλα σφυρίζουμε αδιάφορα και γινόμαστε
καπνός. Από την άλλη με τη μανιώδη μου τάση να δικαιολογώ καταστάσεις και
ανθρώπους θα μπορούσα να τους δώσω ελαφρυντικό. Το ελαφρυντικό της έλλειψης
εκπαιδεύσεως. Ναι ναι! Αυτό ακρίβως ήθελα να πω εκπαίδευση. Γιατί μια καλή
εκπαίδευση είναι και η ακρόαση το νοιάξιμο για τον άλλον παρόμοια με όλες τις άλλες
εκπαιδεύσεις- με τον αγώνα και τις εξετάσεις της. Εκπαίδευση συναισθηματική την
οποία ολοένα και περισσότερο τη βάζουμε στην άκρη. Βλέπεις αυτή δεν έχει πτυχία
να τα κορνιζώσουμε στους τοίχους μας ή να τα απαριθμήσουμε στα βιογραφικά μας
κι όμως αυτή η ίδια αποτελεί την ύψιστη επίτευξη για όλους μας. Να ξέρεις να
μοιράζεσαι, να νοιάζεσαι με την ουσιαστική έννοια τον δίπλα σου αλλά και τον
μακριά σου, να ξέρεις να τον ακούς αλλά και να αισθάνεσαι ασφαλής να του
ανοιχτείς.
Στο μέτρημα των ανθρώπων της ζωής
μας άλλοι μένουν στη λογική, άλλοι στο συναίσθημα, κάποιοι στην ανασφάλεια,
άλλοι στον πόνο ή στη χαρά και άλλοι πάλι μένουν μόνο στον αριθμό. «Ανθρώπους
να χω δίπλα μου και να περνάω καλά. Δεν την μπορώ τη μοναξιά. Δεν μπορώ να
κλείνομαι σε τεσσερις τοιχους.» Πόσες τέτοιες ανασφάλειες μας κρατανε πίσω από
αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε- να είμαστε ο εαυτός μας. Και πόσο παρεξηγημένη
είναι και η μοναξιά; Αν πεις πλέον έκατσα λίγο μόνος, θα σε περάσουν από
κακόμοιρο μέχρι και παλαβό. Έχει και την αξία της η μοναξιά και η σιωπή ειδικά
στις στιγμές του μετρήματος. Σου φέρνει μπροστά σου όλες τις προσδοκίες, τα
όνειρα, τα θέλω σου... όλα μπροστά σου σαν φιλμ περνούν με τις νίκες και τις
ήττες μας. Γιατί όλοι μας κάτι χάνουμε και κάτι κερδίζουμε.
Συνήθως ξεκινάω κάτι χωρίς να
ξέρω πώς θα τελειώσει. Ας είναι μια ευχή ο σημερινός επίλογος.
Ευχή όλοι σας να
μεγαλώνετε με ανθρώπους που ξέρουν να μοιράζονται όχι μόνο τις στιγμές αλλά και
την ψυχή τους μαζί σας, που θα είναι πάντα εκεί σε κάθε μετρημά σας και θα
ξεπερνούν κάθε φορά τις προσδοκίες σας.
