Στη Χώρα των Ερωτευ(μόνων)

Οι ερωτευμόνοι ζουν κάπου στη μέση του ορίζοντα εκεί που ενώνονται η θάλασσα και ο ουρανός. Η θάλασσα που πνίγονται οι μόνοι και ο ουρανός που ίπτανται οι ερωτευμένοι. Σαν να αιωρούνται στη λεπτή γραμμή του ορίζοντα, άλλοι ποθώντας να πνιγούν κι άλλοι επιτέλους να πετάξουν.

Βλέπεις ο Έρωτας, αγόρι άτακτο και παιχνιδιάρικο φύλαγε για κείνους τόξα περιττά, μιας και τα ζυγά τα ξόδεψε επαρκώς στους ερωτευμένους. Και έτσι, γενναιόδωρος όπως ήταν, προίκισε τους ερωτευμένους με φτερά που τους χάριζαν υπέροχες πτήσεις στους αιθέρες.  Οι ερωτευμόνοι έμεναν χτυπημένοι από τα περιττά βέλη που ήταν τα χειρότερα όλων, καθώς άνοιγαν πληγές που δεν έκλειναν με τίποτα. 

Εκεί λοιπόν, στη γραμμή του ορίζοντα βρίσκεται η αιωρούμενη χώρα των ερωτευμόνων.

Κι όταν είναι Αύγουστος και οι ερωτευμένοι χορεύουν στην ολοστρόγγυλη και ολοφώτιστη Σελήνη, οι ερωτευμόνοι επαναστάτες διεκδικούν την άλλη της πλευρά τη μισή τη σκοτεινή να την εκάνουν βάρκα για να αρμενίσουν στο Αιγαίο.

Ελπ(εί)δα

Κι όταν με ρώτησαν αν συνάντησα την Ελπίδα τους είπα πως την είδα ταίρι με το Χάος να στέκει εκεί στο απέραντο σκοτάδι σαν μικρή χαραμάδα.

Αστεία πράγματα, την κορόιδεψα. Πώς εσύ μια μικρή τόση δα ρωγμή το σκότος να νικήσεις. Κι η ρωγμή έγινε φως απ' την οποία εξήλθε άνθος και ύδωρ και φύτρωσε καινούρια Ζωή και σήμανε καινούρια Αρχή κι έγινε το σκότος μια μικρή κηλίδα μαύρη που θύμιζε κάποτε μια θλίψη απροσδιόριστη.
Ντράπηκα σαν είδα την Ελπίδα να με κοιτά στα μάτια. Ντράπηκα και πόνεσα για κάθε φορά που πούλησα την πίστη μου σε αυτήν. Μα εκείνη γύρισε φιλεύσπλαχνη και μου πε:
Δεν γεννήθηκα για να νικώ μα για να σου θυμίζω να κοιτάς τη χαραμάδα. Το είπες κι εσύ. Να πιστεύεις το φως, αυτό που δεν στερεύει. Αυτό που βγαίνει μέσα απ' τα ραγίσματα.