-Τ' άκουσες;
-Ποιο; -Το σπάσιμο; Σαν να ράγισε λεπτό γυαλί, φίνο γυαλί πολύ ευαίσθητο.
-Δεν ακούω τίποτα.
-Πώς γίνεται; Κάθε θρύψαλό του σκορπίστηκε... Άκου... έχει διαφορετικό ήχο η πτώση καθενός, σαν μελωδία...
-Το σπάσιμο μελωδία; Πώς μπορεί να ηχεί όμορφα το κομμάτιασμα;
-Άρα το ακούς.
-Άκουσα δεν άκουσα σημασία έχει πως ό,τι και να ήταν έσπασε, θρυμματίστηκε, τέλος... Κοιμήσου!
[...]
Πού να κοιμηθείς με χιλιάδες θρύψαλα μες στο κεφάλι σου;
Σηκώθηκε από το κρεβάτι αφήνοντας άδεια τη μεριά της και πήγε στο σαλόνι. Τριγυρνούσε ανάμεσα στα έπιπλα αθόρυβα, αφήνοντας μόνο το φως μιας λάμπας να ζεσταίνει τον χώρο και έπειτα κουλουριάστηκε σαν μικρό παιδί στην αγαπημένη της πολυθρόνα. Σπασμένη ναι, μα όχι γυάλινη. Δεν άκουγε το κομμάτιασμά της σαν ήχο καταστροφής μας σαν τη μουσική και τον χορό
που φέρνουν τα νέα βήματά της. Θυμήθηκε εκείνο τον στίχο του Σεφέρη "Που να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου;". Για τον άνθρωπο όμως αυτό που ονομάζεται Εαυτός μάζεψε θρύψαλο θρύψαλο τα κομμάτια της και έριξε όσες αχτίδες της είχαν απομείνει να τα διαπεράσουν. Και τότε μόνο διαλύθηκαν τα σκοτάδια με εκείνο το δικό της φως. Αυτό που βγαίνει μέσα από τα ... ραγίσματα.
