Τα φτερά του Ίκαρου

Άραγε πώς αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο έρωτας αν όχι με φτερά. Φτερά που σε ανυψώνουν πάνω από το Εγώ σου, πάνω από τον πολύ καλά οριοθετημένο, ισορροπημένο, τακτοποιημένο, προγραμματισμένο και ακίνητο κόσμο σου. Ποιος να το πίστευε πως ο άνθρωπος που από μικρός μαθαίνει και προσπαθεί να στερεώνει τα πόδια του στη σίγουρη γη για να περπατήσει θα μπορούσε να βγάλει φτερά για να φτάσει το άγνωστο, το άπιαστο, το απέραντο- να φτάσει στο Φως, στην Αγάπη της Ψυχής του Άλλου. Αυτού του μοναδικού Άλλου.
Και ο φόβος για τα ύψη αυτόν τον υπολόγισες; Δεν είσαι στη μεριά των ριψοκίνδυνων ποτέ δεν ήσουν...
Τι να τα κάνεις τα φτερά αν φοβάσαι να πετάξεις; Άχρηστα σου είναι, ένα επιπλέον βάρος στην πλάτη σου. Φόρα τα παπούτσια σου, συνέχισε να περπατάς και ξέχνα τις ονειροβασίες για πετάγματα. (Η εσωτερική φωνή του φοβισμένου που δεν λέει να σιγήσει στα αυτιά του).
Κάπου διάβασα "Αν φοβάσαι τα ύψη μάθε να πετάς!".
''Μάθε''- κάπως επιτακτικό και αναγκαίο ακούγεται.
Μα μόνη; Πώς μαθαίνεις να πετάς, να ερωτεύεσαι μόνη;

Και εκεί που η ανασφάλεια σου θέτει μόνο ερωτήματα έρχεται κάτι που μπορείς απλά να το πεις ελέυθερο κομμάτι του εαυτού σου, να ξεδιαλύνει λίγο τα πράγματα λέγοντάς σου:

Μάθε λοιπόν πως σημασία δεν έχουν τα φτερά σου αν δεν τα θυσιάσεις στον Ήλιο του άλλου. Να απλώσεις την ψυχή σου στη ζεστασιά του, να πετάξεις κοντά του ακόμα κι αν κινδυνεύσεις να λιώσεις και να πέσεις. Γιατί και αυτή η ίδια η πτώση ακόμα θ' αξίζει χάρη στο ύψος που ανέβασες Εσένα. Και ο Ίκαρος έπεσε αλλά τουλάχιστον κατάφερε να πετάξει κοντά στον Ήλιο.

Άξιζε δεν νομίζεις;

Το παιχνίδι του Ήλιου

Και έτσι ξεκίνησαν το παιχνίδι… Μέχρι και ο Ήλιος θέλησε να γίνει παιδί για λίγο. Και να τος τώρα παίζει κι αυτός κρυφτό. Κυνηγάει τα σύνννεφα.
-Γειά σου Ήλιε! Μα πού πηγαίνεις έτσι τρέχοντας;
-Νεφέλη παίζω κρυφτό!
-Κρυφτό; Μα τι είναι πάλι αυτό;
-Είναι ένα παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά στη Γη. Να βλέπεις εκεί; Είναι ο Πεπινό και η παρέα του. Κάθε μέρα τα παρατηρώ που παίζουν και ετσι μονος που είμαι λαχτάρησα να παίξω κι εγώ. Λοιπόν θα με κρύψεις;
-Εντάξει Ήλιε έλα γρήγορα! Και έτσι η Νεφέλη τον έκρυψε πίσω από το βαμβακερό φόρεμά της .
-Τους βλέπεις; Ρώτησε ο ήλιος.
-Μα όχι σκοτείνιασε πολύ εκεί κάτω και δεν μπορώ να δω καλά! Βγάλε σιγά σιγα τις αχτίνες σου για να τους δω.
-Ο Ήλιος έριξε τις ακτίνες του σε βουνά και θάλασσες ,σε σπηλιές και δάση, σε παιδικές χαρές και σχολειά και λούνα πάρκ, σε σοκάκια ξεχασμένα και ζεστά σπιτικά μα πουθενά τα παιδιά.
Και τότε άρχισε να ξεπροβάλλει από την κρυψώνα του και να περιφέρεται λυπημένος. «Κανένας δεν θέλει να παίξει μαζί μου» σκέφτηκε όταν ξαφνικά ένιωσε ένα σκούντημα. Γυρνώντας ξαφνιασμένος κοίταξε τον μικρό Πεπινό με το ποδήλατο του πάνω στη Νεφέλη.
-Πεπινό!!! Μα δεν μπορώ να το πιστέψω με βρήκες!
-Ήλιε, η Νεφέλη μου έκανε τη χάρη να με ανεβάσει για να σε βρω! Όση ώρα δεν φαινόσουν στον ουρανό σκοτάδι γέμισε τη γη έτσι που τα παιχνίδια και τα τραγούδια μας σταμάτησαν και τα λουλούδια έκλεισαν και μαράθηκαν.
-Μα Πεπινό εγώ ήθελα μόνο να παίξω, είπε με παραπονεμένο ύφος ο Ήλιος.
-Να παίξεις; Τι να παίξεις;
-Να ζήλεψα το παιχνίδι σας το κρυφτό και ήθελα να παιξω μαζί σας. Βλέπεις εδώ δεν έχω φίλους.
-Ώστε αυτό ήταν! Και εμεις νομίζαμε ότι μας θύμωσες και δεν μας αγαπάς πια. Άκου έχω μια ιδέα! Μπορώ να μετακομίσω εδώ στον ουρανό στο σπιτικό του Θεού. Και έτσι εσύ ποτέ δεν θα μείνεις μόνος. Κάθε μέρα θα παίζουμε και θα τρέχουμε. Και εσύ έτσι μεγάλος που θα είσαι θα φωτίζεις κάθε γειτονιά της γης γεμίζοντας τις ψυχές των ανθρώπων με αγάπη και ελπίδα έτσι που κανένας να μην μείνει παραπονεμένος.
-Τι ωραία Πεπινό, πόσο ευτυχισμένο με κάνεις!
-Και εγώ θα σε βοηθώ τραγουδώντας για την ομορφιά της ζωής και έτσι κάθε μέρα θα γιορτάζει ο ουρανός και η γη. Κι οι δυο μαζι φίλε μου!
-Κι οι δυο ΜΑΖΙ,απάντησε ο Ήλιος.
-Εεε! Είμαι και εγώ εδώ, είπε η Νεφέλη .
-Μα Νεφέλη εσύ όταν παίζεις με τα αδέλφια σου πολλές φορές μαλώνετε και έτσι ευαίσθητα που είστε κλαίτε πολύ. Το κλάμα σου κάνει τα παιδιά να κλίνονται στο σπίτι και να παρατούν το παιχνίδι τους.
-Ναι αλλά  το κλάμα μου δίνει ζωή στα ποτάμια, τις λίμνες και κάθετι ζωντανό στη γη  που περιμένει τις σταγόνες για να ξεδιψάσει .Και  έτσι,με  την ευτυχία τους ξεχνάμε τους τσακωμούς και γινόμαστε χαρούμενα. Παίρνουμε πολλά σχήματα κάθε λογης και φτιάχνουμε εικόνες και παραμύθια για να διασκεδάζουν τα παιδιά.
-Και εγώ  ακόμη δεν θα υπήρχα να απλώνω το πολύχρωμο μονοπάτι μου από τη γη στον ουρανό, απάντησε η Ίριδα.
Ο Πεπινό στεναχωρήθηκε για τα λόγια που είπε στη Νεφέλη στην αρχή.
-Συγγνώμη Νεφέλη. Πόσο δίκιο έχεις! Όλοι έχουμε δικαίωμα στο παιχνίδι! Όλοι όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε. Γι αυτό και ο Θεός μας έφερε όλους εδώ για να ομορφαίνουμε τον κόσμο που έφτιαξε με τόση Αγάπη για εμας. Άλλωστε χωρίς το δικό σου δάκρυ και δίχως την αγκαλιά του Ήλιου η γη μας θα ήταν μόνη, χωρίς λουλούδια, χρώματα, μυρωδιές.
Ελάτε λοιπόν το παιχνίδι ξεκινάει!!! ΟΛΟΙ μαζί πια ΟΛΟΙ!
ΟΛΟΙ, είπαν με μια φωνή. Και ξεκίνησε έτσι το παιχνίδι…

Χέρια

Χέρια....................... 
              είσοδοι αισθημάτων ,
 καταφύγια φόβων, 
              δοχεία δακρύων, 
χέρια νέα- 
                   χέρια γέρικα , 
χέρια κουρασμένα, 
                   χέρια γεμάτα...
                         χέρια κενά - ακίνητα.
 Ικέτες σε αδιέξοδες υποσχέσεις 
                                                    προσκηνυτές σε λησμονημένες ουτοπίες...
 χέρια χέρια 
           χέρια στεριές
 χέρια πύλες ελευθερίας ... 
            αφής πολέμιοι 
                                                 Αγάπης και χαδιού επαίτες.

Άσπρο πανί

Έχεις αισθανθεί ποτέ σου αυτό το εν λευκώ... Οτι όλα γύρω σου είναι κάπως μουδιασμένα, οτι τα χρώματα δεν είναι πια έντονα, οτι οι άνθρωποι, τα αυτοκίνητα όλα είναι λες και κινούνται σε slow motion και το μόνο που σε ξυπνάει κι εσένα ώρες ώρες απ την αδράνεια είναι η καρδιά σου που πάλλεται πιο γρήγορα εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος νομίζεις έχει σταματήσει;

Λέξεις- οι λέξεις πολλές φορές με βοήθησαν να ξεφύγω από όλο αυτό αλλά εδώ και καιρό φαίνεται πως με έχουν εγκαταλείψει λίγο. Λατρέυω το λευκό του γιασεμιού, το λευκό του αφρού των κυμάτων, το λευκό των σύννεφων αλλά με το λευκό του μυαλού μου νομίζω δεν θα τα βρώ ποτέ.

Ποτέ και καμιά αλυσίδα δεν μπορεί να σε κρατήσει τόσο πίσω όσο αυτό το άπρο φόντο, το οποίο είναι γεμάτο ερωτήσεις και ποτέ απαντήσεις. Είναι σαν να κινείσαι σε έναν κόσμο τόσο αργό χωρίς προσανατολισμό. Δεν ξέρεις που είναι το πίσω, το μπροστά γιατί όλα μοιάζουν ίδια. Σαν να προχωράς και να νομίζεις οτι είσαι ακίνητος. Μια έρημος ένα πράγμα χωρίς άμμο. Να δεις πως το έλεγε σε εκείνη την ωραία του φράση ο Εξυπερύ «What makes the desert beautiful is that somewhere it hides a well». Στην περίπτωση του λευκού κόσμου το πηγάδι είναι τα σημάδια από μελάνι πάνω στο χαρτί. Σαν κάπως να με ξεδιψάνε οι λέξεις και να μου αποδεικνύουν οτι Ειιι... ακόμα μπορείς, ακόμα είσαι εδώ και μπορείς να βάλεις μια τάξη στο χάος που έχεις μέσα στο κεφάλι σου αρκεί να πάρεις την απόφαση.

Αχ! αυτές οι αποφάσεις... Για ένα άτομο που το χαρακτηρίζει τέτοια αναβλητικότητα (δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη να ψάξω να τη βρω) οι αποφάσεις γίνονται ορισμένες φορές εφιάλτης από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο όπως τι κάνω, πού παώ, τι γυρεύω;

Και εδώ σιωπή... σοβάρεψε το πράγμα ή μήπως με πιάνουν για άλλη μια φορά οι υστερίες μου; Θέλω να πω ναι είμαι 23 χρονών, ναι μόλις τελείωσα τη σχολή μου και το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να χτυπήσω την πόρτα του ΟΑΕΔ για να πάρω κι εγώ άλλη μια θέση ανάμεσα σε τόσους άλλους και άλλες και αυτό λένε είναι παρήγορο. Παρήγορο; Πώς θα μπορούσε άραγε να με παρηγορεί το γεγονός οτι μέσα σε όλο το χάος είμαστε πολλοί, τι σοι ελπίδα να χεις από αυτό;

Από την άλλη αρχίζει να μιλάει και μια άλλη φωνή που σου λέει: «Δεν τελειώνει τίποτε! Υπάρχουν διέξοδοι αρκεί να το θελήσεις. Είσαι νέα» που με επαναφέρουν από τον κατακλυσμό γκρίνιας και μιζέριας και μου υπενθυμίζουν να ψάχνω διαρκώς αυτό που πραγματικά θα με ολοκληρώσει. Οι συνθήκες και οι εποχές ποτέ δεν θα είναι κατάλληλες αυτό που ίσως εμείς μπορούμε να καταφέρουμε είναι στιγμές φυγής και αυτές κρύβονται μέσα στο απλό γέλιο σου αυτό των 5 δευτερολέπτων κάθε μέρα με αφορμή ένα ασήμαντο κατ αλλους, εξαίσιο και μοναδικό όμως για σενα γεγονός.

 ΥΓ: Η λέξη αναβλητικότητα υπάρχει ;)