Το παιχνίδι του Ήλιου

Και έτσι ξεκίνησαν το παιχνίδι… Μέχρι και ο Ήλιος θέλησε να γίνει παιδί για λίγο. Και να τος τώρα παίζει κι αυτός κρυφτό. Κυνηγάει τα σύνννεφα.
-Γειά σου Ήλιε! Μα πού πηγαίνεις έτσι τρέχοντας;
-Νεφέλη παίζω κρυφτό!
-Κρυφτό; Μα τι είναι πάλι αυτό;
-Είναι ένα παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά στη Γη. Να βλέπεις εκεί; Είναι ο Πεπινό και η παρέα του. Κάθε μέρα τα παρατηρώ που παίζουν και ετσι μονος που είμαι λαχτάρησα να παίξω κι εγώ. Λοιπόν θα με κρύψεις;
-Εντάξει Ήλιε έλα γρήγορα! Και έτσι η Νεφέλη τον έκρυψε πίσω από το βαμβακερό φόρεμά της .
-Τους βλέπεις; Ρώτησε ο ήλιος.
-Μα όχι σκοτείνιασε πολύ εκεί κάτω και δεν μπορώ να δω καλά! Βγάλε σιγά σιγα τις αχτίνες σου για να τους δω.
-Ο Ήλιος έριξε τις ακτίνες του σε βουνά και θάλασσες ,σε σπηλιές και δάση, σε παιδικές χαρές και σχολειά και λούνα πάρκ, σε σοκάκια ξεχασμένα και ζεστά σπιτικά μα πουθενά τα παιδιά.
Και τότε άρχισε να ξεπροβάλλει από την κρυψώνα του και να περιφέρεται λυπημένος. «Κανένας δεν θέλει να παίξει μαζί μου» σκέφτηκε όταν ξαφνικά ένιωσε ένα σκούντημα. Γυρνώντας ξαφνιασμένος κοίταξε τον μικρό Πεπινό με το ποδήλατο του πάνω στη Νεφέλη.
-Πεπινό!!! Μα δεν μπορώ να το πιστέψω με βρήκες!
-Ήλιε, η Νεφέλη μου έκανε τη χάρη να με ανεβάσει για να σε βρω! Όση ώρα δεν φαινόσουν στον ουρανό σκοτάδι γέμισε τη γη έτσι που τα παιχνίδια και τα τραγούδια μας σταμάτησαν και τα λουλούδια έκλεισαν και μαράθηκαν.
-Μα Πεπινό εγώ ήθελα μόνο να παίξω, είπε με παραπονεμένο ύφος ο Ήλιος.
-Να παίξεις; Τι να παίξεις;
-Να ζήλεψα το παιχνίδι σας το κρυφτό και ήθελα να παιξω μαζί σας. Βλέπεις εδώ δεν έχω φίλους.
-Ώστε αυτό ήταν! Και εμεις νομίζαμε ότι μας θύμωσες και δεν μας αγαπάς πια. Άκου έχω μια ιδέα! Μπορώ να μετακομίσω εδώ στον ουρανό στο σπιτικό του Θεού. Και έτσι εσύ ποτέ δεν θα μείνεις μόνος. Κάθε μέρα θα παίζουμε και θα τρέχουμε. Και εσύ έτσι μεγάλος που θα είσαι θα φωτίζεις κάθε γειτονιά της γης γεμίζοντας τις ψυχές των ανθρώπων με αγάπη και ελπίδα έτσι που κανένας να μην μείνει παραπονεμένος.
-Τι ωραία Πεπινό, πόσο ευτυχισμένο με κάνεις!
-Και εγώ θα σε βοηθώ τραγουδώντας για την ομορφιά της ζωής και έτσι κάθε μέρα θα γιορτάζει ο ουρανός και η γη. Κι οι δυο μαζι φίλε μου!
-Κι οι δυο ΜΑΖΙ,απάντησε ο Ήλιος.
-Εεε! Είμαι και εγώ εδώ, είπε η Νεφέλη .
-Μα Νεφέλη εσύ όταν παίζεις με τα αδέλφια σου πολλές φορές μαλώνετε και έτσι ευαίσθητα που είστε κλαίτε πολύ. Το κλάμα σου κάνει τα παιδιά να κλίνονται στο σπίτι και να παρατούν το παιχνίδι τους.
-Ναι αλλά  το κλάμα μου δίνει ζωή στα ποτάμια, τις λίμνες και κάθετι ζωντανό στη γη  που περιμένει τις σταγόνες για να ξεδιψάσει .Και  έτσι,με  την ευτυχία τους ξεχνάμε τους τσακωμούς και γινόμαστε χαρούμενα. Παίρνουμε πολλά σχήματα κάθε λογης και φτιάχνουμε εικόνες και παραμύθια για να διασκεδάζουν τα παιδιά.
-Και εγώ  ακόμη δεν θα υπήρχα να απλώνω το πολύχρωμο μονοπάτι μου από τη γη στον ουρανό, απάντησε η Ίριδα.
Ο Πεπινό στεναχωρήθηκε για τα λόγια που είπε στη Νεφέλη στην αρχή.
-Συγγνώμη Νεφέλη. Πόσο δίκιο έχεις! Όλοι έχουμε δικαίωμα στο παιχνίδι! Όλοι όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε. Γι αυτό και ο Θεός μας έφερε όλους εδώ για να ομορφαίνουμε τον κόσμο που έφτιαξε με τόση Αγάπη για εμας. Άλλωστε χωρίς το δικό σου δάκρυ και δίχως την αγκαλιά του Ήλιου η γη μας θα ήταν μόνη, χωρίς λουλούδια, χρώματα, μυρωδιές.
Ελάτε λοιπόν το παιχνίδι ξεκινάει!!! ΟΛΟΙ μαζί πια ΟΛΟΙ!
ΟΛΟΙ, είπαν με μια φωνή. Και ξεκίνησε έτσι το παιχνίδι…

Χέρια

Χέρια....................... 
              είσοδοι αισθημάτων ,
 καταφύγια φόβων, 
              δοχεία δακρύων, 
χέρια νέα- 
                   χέρια γέρικα , 
χέρια κουρασμένα, 
                   χέρια γεμάτα...
                         χέρια κενά - ακίνητα.
 Ικέτες σε αδιέξοδες υποσχέσεις 
                                                    προσκηνυτές σε λησμονημένες ουτοπίες...
 χέρια χέρια 
           χέρια στεριές
 χέρια πύλες ελευθερίας ... 
            αφής πολέμιοι 
                                                 Αγάπης και χαδιού επαίτες.