Αφέθηκα στις λέξεις, σ' αυτές που διάβαζα κι αυτές που έγραφα. Ακουμπούσα πάνω στο σκαρί τους και γίνονταν αυτές το καράβι κι εγώ ο χαμένος περιπλανώμενος ναυτικός που έψαχνε στεριά. Μου τάξανε τη δική σου στεριά κι εγώ τις πίστεψα. Έγειρα σ' αυτές και πιάστηκα σαν τον πνιγμένο στη σανίδα που μου πρόσφεραν. Γιατί το δάκρυ έγινε ποτάμι και το ποτάμι έγινε θάλασσα- μια θάλασσα διώκτρια. Χάθηκα στην ίδια μου τη θάλασσα. Τη δική μου, τη δική σου ή όλων μας; Κτήμα κοινό ανθρώπινο και θεικό. Η θάλασσα η αίωνια με τα χίλια πρόσωπα. Η ήρεμη και ανταριασμένη, ο καθρέφτης της ίδιας της ψυχής μας. Η συλλογή από τις χούφτες των αλμυρών δακρύων μας. Των δακρύων του Θεού και των πλασμάτων του. Κολυμπήθρα λύτρωσης για όλους εμάς τους εφήμερους που στο πέρασμά μας αφήνουμε σ' αυτήν κληρονομιά αιώνια τα δάκρυά μας. Τα χαρούμενα και λυπημένα. Τα γεμάτα απόγνωση και ενθουσιασμούς.
Κι οι λέξεις; Οι λέξεις τα πλεούμενα για τη φυγή μας. Τη φυγή από το δάκρυ και τον ίδιο τον εαυτό μας. Με αγκυροβόλι ή χωρίς άνθρωπε φτιαγμένε από νερό και χώμα να βαφτίζεσαι ξανά και ξανά στη θάλασσα... να περπατάς κάθε φορά με βήματα πιο σταθερά στη γή.
Για όσο κρατήσει...
