Για ένα λεπτό παγώνει ο χρόνος στις 11:43 μ.μ. ημέρα Τρίτη μήνας Απρίλης (ο Απρίλης της άνοιξης) το ημερολόγιο σταματημένο στον αριθμό 4 και το έτος 2017. Ο χρόνος πάγωσε το ίδιο και οι ζωές. Μόνο τα καρέ των φωτογραφιών αυτής της στιγμής έμειναν. Αναρίθμητες σκηνές ανθρώπων που θα έπαιρνες όρκο αν τις έβλεπες μαζεμένες πως ο χρόνος κλείνει σε μια τόση δα στιγμή του το πάντα και το τίποτα.
Καρέ Νο1: Ένα παιδί αποκοιμιέται αφού διάβασε για μια ακόμη φορά το αγαπημένο του παραμύθι... Γελάει. Μάλλον έβαλε πλώρη για όμορφα όνειρα.
Καρέ Νο2: Ένας οδηγός μπροστά σε ένα κόκκινο φανάρι. Ο δρόμος άδειος. Ψυχή πουθενά. Το ραδιόφωνό χαλασμένο, λες κι όλα σταμάτησαν σε εκείνο το κόκκινο. Ανέκφραστος με ακουμπισμένο το κεφάλι στο τζάμι και το χέρι στο τιμόνι. Περιμένει να παύσει το φως της η αδράνεια.
Καρέ Νο3: Δυο φίλοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Γιορτάζουν. Τι άραγε; Ποιος ξέρει; Ίσως δεν έχουν άλλον λόγο καλύτερο από το σμίξιμό τους εκείνη τη στιγμή.
Καρέ Νο4: Ένας άστεγος κάνει λίγο χώρο στο χαρτόκουτό του για ένα αδέσποτο σκύλο που τριγυρνούσε κοντά στην πλατεία. Αυτό το χαρτόκουτο χωρά θαρρείς αμέτρητες εγκαταλελειμμένες ψυχές.
Καρέ Νο5: Μια έφηβη ακούει στο δωμάτιό της το αγαπημένο της μουσικό κομμάτι και κάτι πληκτρολογεί σε μια φωτεινή οθόνη. Από την έκφρασή της καταλαβαίνεις πως είναι ερωτευμένη.
Καρέ Νο6: Ένας νεαρός τρέχει. Τρέχει να γλυτώσει... Μα ποιοι είναι αυτοί που τον ακολουθούν; Σκοτεινοί όσο η νύχτα μα αυτοί πιο πολύ ακόμα. Έχουν το σκοτάδι στην ψυχή τους. Έκαναν τη βία όπλο τους.
Καρέ Νο7: Δάσκαλοι μέσα σε σκηνές παλεύουν. Για τι; Για το όνειρο; Ναι μα πιο πολύ για το αυτονόητο. Το αυτονόητο που πια δεν είναι.
Καρέ Νο8: Παιδιά. Παιδιά που πεθαίνουν σε μια γη που την σπείρανε με πόλεμο. Κάνανε τον αέρα τους δηλητήριο έτσι που έφυγαν ψηλά για να ανασάνουν. Να ανεβούν και ν ανασάνουν πάνω από αυτόν τον κόσμο. Να ζήσουν πάνω από αυτό που λέμε εμείς εδώ ζωή.
Καρέ Νο9: Ένας άνθρωπος φωνάζει. Σταματημένη η κραυγή μα είναι σαν να την ακούω.
Καρέ Νο10: Το ρολόι πέρασε στο 11:44.
Ο χρόνος προχώρησε. Ο κόσμος προχώρησε.
Και αύριο οι στιγμές θα εναλλαχθούν και πάλι με τον πόνο και την γαλήνη, το μίσος και την αγάπη, το σκοτάδι αλλά και το φως τους. Οι στιγμές και οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που φτιάχνουν τη στιγμή. Οι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τη στιγμή.
