Πλεούμενα και δάκρυα

Αφέθηκα στις λέξεις, σ' αυτές που διάβαζα κι αυτές που έγραφα. Ακουμπούσα πάνω στο σκαρί τους και γίνονταν αυτές το καράβι κι εγώ ο χαμένος περιπλανώμενος ναυτικός που έψαχνε στεριά. Μου τάξανε τη δική σου στεριά κι εγώ τις πίστεψα. Έγειρα σ' αυτές και πιάστηκα σαν τον πνιγμένο στη σανίδα που μου πρόσφεραν. Γιατί το δάκρυ έγινε ποτάμι και το ποτάμι έγινε θάλασσα- μια θάλασσα διώκτρια. Χάθηκα στην ίδια μου τη θάλασσα. Τη δική μου, τη δική σου ή όλων μας; Κτήμα κοινό ανθρώπινο και θεικό. Η θάλασσα η αίωνια με τα χίλια πρόσωπα. Η ήρεμη και ανταριασμένη, ο καθρέφτης της ίδιας της ψυχής μας. Η συλλογή από τις χούφτες των αλμυρών δακρύων μας. Των δακρύων του Θεού και των πλασμάτων του. Κολυμπήθρα λύτρωσης για όλους εμάς τους εφήμερους που στο πέρασμά μας αφήνουμε σ' αυτήν κληρονομιά αιώνια τα δάκρυά μας. Τα χαρούμενα και λυπημένα. Τα γεμάτα απόγνωση και ενθουσιασμούς.
Κι οι λέξεις; Οι λέξεις τα πλεούμενα για τη φυγή μας. Τη φυγή από το δάκρυ και τον ίδιο τον εαυτό μας. Με αγκυροβόλι ή χωρίς άνθρωπε φτιαγμένε από νερό και χώμα να βαφτίζεσαι ξανά και ξανά στη θάλασσα... να περπατάς κάθε φορά με βήματα πιο σταθερά στη γή.
Για όσο κρατήσει...

Όχι Αντίο Δάσκαλε...

Δεν θα σου πω αντίο Δάσκαλε. Αντίο λένε σε αυτούς που φεύγουν κι εσύ δεν θα φύγεις ποτέ. Έχεις θέση κατοχυρωμένη στην ψυχή μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να σου γράψω στον αόριστο όλα αυτά που ήσουν για μένα, όπως και για όλους τους μαθητές σου. Μα αρνούμαι να σε κλείσω στο παρελθόν μου. Όχι! Σε σενα Δάσκαλε θα μιλώ πάντα στο τώρα και το αύριο αυτό που με έμαθες να πολεμάω.
Δεν θέλω να μιλήσω για τον χαμό γιατι για μένα δεν χάθηκες. Ήσουν και θα παραμείνεις πάντα άσβεστος φάρος στη ζωή μου. Δεν ήσουν απλώς Δάσκαλος. Ήσουν Αγάπη και Αγκαλιά μα πάνω απ' όλα Στήριγμα όταν ένιωσα να πέφτω. Ήσουν η Πίστη όταν εγώ την είχα χάσει.
Με έλεγες καμάρι σου, μα η αλήθεια είναι πως εσύ ήσουν και θα είσαι το καμάρι μου. Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα καμάρια μου θα είναι που ήμουν μαθήτριά σου.
Σε ευχαριστώ Δάσκαλε για όλα μα πιο πολύ που με πίστευες εσύ πιο πολύ κι από τον ίδιο τον εαυτό μου. Που παρά τους φόβους μου πως θα σε απογοήτευα που άφησα τη Χημεία που με έκανες να αγαπήσω, εσύ μου γέλασες, μ'αγκάλιασες και μου έδωσες φτερά να ακολουθήσω αυτό που αγαπούσα.

Μεγαλύτερη ευχή μου δεν είναι άλλη απ' το να αγγίξω κάποια στιγμή στο απειροελάχιστο τη σημασία του Δασκάλου που είχες εσύ για μένα. Και σου υπόσχομαι να μην πονάω που είσαι μακριά γιατί ξέρω πως θα είσαι πάντα κοντά φάρος και πυξίδα μου.

Σ αγαπώ πολύ, η μαθητριά σου Ζωή

Μαμά...

Μαμά μην κλείσεις το φωτάκι! Φιλί και αγκαλιά καληνύχτας.
Μαμά θα γράψουμε μαζί την αλφαβήτα;
Μαμά κουράστηκα να εξηγώ ποια είμαι στις "φίλες" μου.  Θέλω πια να ξέρουν.
Μαμά πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο αύριο δίνω Πανελλήνιες.
Μαμά πέρασαααααα!
Μαμά θα με στηρίξεις; Πάω να κυνηγήσω το όνειρό μου.
Μαμά φοβάμαι, μα δεν ξέρω τι.
Μαμά είμαι ερωτευμένη.
Μαμά κάνε με να σταματήσω να κλαίω.
Μαμά είσαι περήφανη για μένα;
Μαμά μ' αγαπάς; (αν και ξέρω πόσο σε νευριάζει πάντα αυτή η ερώτηση)
Μαμά να με προσέχεις!
Μαμά να προσέχεις.
Μαμά μην κουράζεσαι.
Μαμά μου σ'αγαπώ!!!
Σ αγαπώ γιατί είσαι πάντα εσύ, είσαι πάντα εκεί, στήριγμα, αγκαλιά και δύναμή μου. Μαμά μου για σενα θα μαι πάντα εκείνο το κοριτσάκι που φοβόταν να μεγαλώσει και να που μεγάλωσε.

Χρόνια πολλά μαμά!

Γιατι η "Λογοτεχνία" μπορεί να είναι και ζωή

Γιατί η Λογοτεχνία μπορεί να είναι και ζωή... Και έρχεται η στιγμή που ανακαλύπτεις κομμάτια σου μέσα σε χάρτινες σελίδες, με λέξεις που έγραψε το μελάνι κάποιου άλλου, κάπου αλλού, κάποτε- απροσδιόριστα- και νιώθεις αυτή την πλήρωση και την ανάγκη να πεις Ευχαριστώ για όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν από σένα αλλά πήρε το βάρος τους κάποιος άλλος... κάπου αλλού... κάποτε.

Μ.Ι.Κρανάκη Contre-Temps σ.167

Σε ένα λεπτό...

Για ένα λεπτό παγώνει ο χρόνος στις 11:43 μ.μ. ημέρα Τρίτη μήνας Απρίλης (ο Απρίλης της άνοιξης) το ημερολόγιο σταματημένο στον αριθμό 4 και το έτος 2017. Ο χρόνος πάγωσε το ίδιο και οι ζωές. Μόνο τα καρέ των φωτογραφιών αυτής της στιγμής έμειναν. Αναρίθμητες σκηνές ανθρώπων που θα έπαιρνες όρκο αν τις έβλεπες μαζεμένες πως ο χρόνος κλείνει σε μια τόση δα στιγμή του το πάντα και το τίποτα.

Καρέ Νο1: Ένα παιδί αποκοιμιέται αφού διάβασε για μια ακόμη φορά το αγαπημένο του παραμύθι... Γελάει. Μάλλον έβαλε πλώρη για όμορφα όνειρα. 

Καρέ Νο2: Ένας οδηγός μπροστά σε ένα κόκκινο φανάρι. Ο δρόμος άδειος. Ψυχή πουθενά. Το ραδιόφωνό χαλασμένο, λες κι όλα σταμάτησαν σε εκείνο το κόκκινο. Ανέκφραστος με ακουμπισμένο το κεφάλι στο τζάμι και το χέρι στο τιμόνι. Περιμένει να παύσει το φως της η αδράνεια.

Καρέ Νο3: Δυο φίλοι τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους. Γιορτάζουν. Τι  άραγε; Ποιος ξέρει; Ίσως δεν έχουν άλλον λόγο καλύτερο από το σμίξιμό τους εκείνη τη στιγμή.

Καρέ Νο4: Ένας άστεγος κάνει λίγο χώρο στο χαρτόκουτό του για ένα αδέσποτο σκύλο που τριγυρνούσε κοντά στην πλατεία. Αυτό το χαρτόκουτο χωρά θαρρείς αμέτρητες εγκαταλελειμμένες ψυχές.

Καρέ Νο5: Μια έφηβη ακούει στο δωμάτιό της το αγαπημένο της μουσικό κομμάτι και κάτι πληκτρολογεί σε μια φωτεινή οθόνη. Από την έκφρασή της καταλαβαίνεις πως είναι ερωτευμένη.

Καρέ Νο6: Ένας νεαρός τρέχει. Τρέχει να γλυτώσει... Μα ποιοι είναι αυτοί που τον ακολουθούν; Σκοτεινοί όσο η νύχτα μα αυτοί πιο πολύ ακόμα. Έχουν το σκοτάδι στην ψυχή τους. Έκαναν τη βία όπλο τους.

Καρέ Νο7: Δάσκαλοι μέσα σε σκηνές παλεύουν. Για τι; Για το όνειρο; Ναι μα πιο πολύ για το αυτονόητο. Το αυτονόητο που πια δεν είναι.

Καρέ Νο8: Παιδιά. Παιδιά που πεθαίνουν σε μια γη που την σπείρανε με πόλεμο. Κάνανε τον αέρα τους δηλητήριο έτσι που έφυγαν ψηλά για να ανασάνουν. Να ανεβούν και ν ανασάνουν πάνω από αυτόν τον κόσμο. Να ζήσουν πάνω από αυτό που λέμε εμείς εδώ ζωή. 

Καρέ Νο9: Ένας άνθρωπος φωνάζει. Σταματημένη η κραυγή μα είναι σαν να την ακούω. 

Καρέ Νο10: Το ρολόι πέρασε στο 11:44.

Ο χρόνος προχώρησε. Ο κόσμος προχώρησε. 

Και αύριο οι στιγμές θα εναλλαχθούν και πάλι με τον πόνο και την γαλήνη, το μίσος και την αγάπη, το σκοτάδι αλλά και το φως τους. Οι στιγμές και οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που φτιάχνουν τη στιγμή. Οι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τη στιγμή. 

Είδα την ελπίδα...

Είδα την ελπίδα στο πρώτο φως της μέρας.

Είδα την ελπίδα στα μάτια του φίλου μου.

Είδα την ελπίδα στην πίστη της μάνας μου.

Είδα την ελπίδα στο κουράγιο του πατέρα μου.

Είδα την ελπίδα στα όνειρα του αδελφού μου.
Είδα την ελπίδα στα μάτια του παιδιού που αντι για λάθη υπογραμμισμένα σήμερα πήρε ένα σημείωμα από τον δασκαλό του που έγραφε «Πιστεύω σε σενα».

Είδα την ελπίδα στα πρόσωπα που αποχωρίζονται και κλείνουν σε λίγα δευτερόλεπτα εικόνες που ούτε σε μια ζωή δεν τις αποθηκεύουν τα μάτια.

Είδα την ελπίδα στο αγέρι που χαιδεύει τα μαλλιά σου τα απογεύματα του Αυγούστου.

Είδα την ελπίδα στο κορίτσι που κατέβηκε στην παραλία για να χαρεί το ανέμισμα του φορέματος της.
Είδα την ελπίδα στο αγόρι που έγραψε ένα ποίημα για την αγαπημένη του.
Είδα την ελπίδα στο φιλί δυο έφηβων σε ένα στενό πίσω απ’ της πόλης τα φώτα.
Είδα την ελπίδα στον μουσικό που σπάει με νότες τη σιωπή.

Είδα την ελπίδα στους στίχους που με εκφράσανε, μ’ αλλάξανε, με κάνανε να είμαι Εγώ και Εσύ μαζί.

Είδα την ελπίδα σε αυτούς που με το μελάνι τους γράφουν ιστορία.

Είδα την ελπίδα να έρχεται όχι σε αφίσες πολιτικές αλλά σε ένα ΟΧΙ που ένωσε τόσο κόσμο.

Είδα την ελπίδα στα χέρια του πρόσφυγα τα γεμάτα αγκαλιές μωρουδιακές και χιόνι.

Είδα την ελπίδα στα λόγια αυτών των γονιών που παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους.

Είδα την ελπίδα στους νέους που αγωνίζονται μαζί, αυτό που ζούμε να αλλάξουν.

Είδα την ελπίδα σε χάρτινες σελίδες που φυσήξανε του μυαλού μου τα σκοτάδια.

Είδα την ελπίδα στη θάλασσα που πήρε όλες τις τρικυμίες μου.

Είδα την ελπίδα στον τρόπο που προφέρουν σ΄αγαπώ ακόμα οι άνθρωποι.

Είδα την ελπίδα στην απελπισία των καιρών μας και ΓΕΛΑΣΑ!