Ένα φάρο αναζητάμε όλοι... ενα φως ... ενα ταξίδι. Ας ταξιδέψουμε!

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Άσπρο πανί




Έχεις αισθανθεί ποτέ σου αυτό το εν λευκώ... Οτι όλα γύρω σου είναι κάπως μουδιασμένα, οτι τα χρώματα δεν είναι πια έντονα, οτι οι άνθρωποι, τα αυτοκίνητα όλα είναι λες και κινούνται σε slow motion και το μόνο που σε ξυπνάει κι εσένα ώρες ώρες απ την αδράνεια είναι η καρδιά σου που πάλλεται πιο γρήγορα εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος νομίζεις έχει σταματήσει;
Λέξεις- οι λέξεις πολλές φορές με βοήθησαν να ξεφύγω από όλο αυτό αλλά εδώ και καιρό φαίνεται πως με έχουν εγκαταλείψει λίγο. Λατρέυω το λευκό του γιασεμιού, το λευκό του αφρού των κυμάτων, το λευκό των σύννεφων αλλά με το λευκό του μυαλού μου νομίζω δεν θα τα βρώ ποτέ.
Ποτέ και καμιά αλυσίδα δεν μπορεί να σε κρατήσει τόσο πίσω όσο αυτό το άπρο φόντο, το οποίο είναι γεμάτο ερωτήσεις και ποτέ απαντήσεις. Είναι σαν να κινείσαι σε έναν κόσμο τόσο αργό χωρίς προσανατολισμό. Δεν ξέρεις που είναι το πίσω, το μπροστά γιατί όλα μοιάζουν ίδια. Σαν να προχωράς και να νομίζεις οτι είσαι ακίνητος. Μια έρημος ένα πράγμα χωρίς άμμο. Να δεις πως το έλεγε σε εκείνη την ωραία του φράση ο Εξυπερύ «What makes the desert beautiful is that somewhere it hides a well». Στην περίπτωση του λευκού κόσμου το πηγάδι είναι τα σημάδια από μελάνι πάνω στο χαρτί. Σαν κάπως να με ξεδιψάνε οι λέξεις και να μου αποδεικνύουν οτι Ειιι... ακόμα μπορείς, ακόμα είσαι εδώ και μπορείς να βάλεις μια τάξη στο χάος που έχεις μέσα στο κεφάλι σου αρκεί να πάρεις την απόφαση.
Αχ! αυτές οι αποφάσεις... Για ένα άτομο που το χαρακτηρίζει τέτοια αναβλητικότητα (δεν ξέρω καν αν υπάρχει αυτή η λέξη να ψάξω να τη βρω) οι αποφάσεις γίνονται ορισμένες φορές εφιάλτης από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο όπως τι κάνω, πού παώ, τι γυρεύω;
Και εδώ σιωπή... σοβάρεψε το πράγμα ή μήπως με πιάνουν για άλλη μια φορά οι υστερίες μου; Θέλω να πω ναι είμαι 23 χρονών, ναι μόλις τελείωσα τη σχολή μου και το πρώτο που πρέπει να κάνω είναι να χτυπήσω την πόρτα του ΟΑΕΔ για να πάρω κι εγώ άλλη μια θέση ανάμεσα σε τόσους άλλους και άλλες και αυτό λένε είναι παρήγορο. Παρήγορο; Πώς θα μπορούσε άραγε να με παρηγορεί το γεγονός οτι μέσα σε όλο το χάος είμαστε πολλοί, τι σοι ελπίδα να χεις από αυτό;
Από την άλλη αρχίζει να μιλάει και μια άλλη φωνή που σου λέει: «Δεν τελειώνει τίποτε! Υπάρχουν διέξοδοι αρκεί να το θελήσεις. Είσαι νέα» που με επαναφέρουν από τον κατακλυσμό γκρίνιας και μιζέριας και μου υπενθυμίζουν να ψάχνω διαρκώς αυτό που πραγματικά θα με ολοκληρώσει. Οι συνθήκες και οι εποχές ποτέ δεν θα είναι κατάλληλες αυτό που ίσως εμείς μπορούμε να καταφέρουμε είναι στιγμές φυγής και αυτές κρύβονται μέσα στο απλό γέλιο σου αυτό των 5 δευτερολέπτων κάθε μέρα με αφορμή ένα ασήμαντο κατ αλλους, εξαίσιο και μοναδικό όμως για σενα γεγονός.
 ΥΓ: Η λέξη αναβλητικότητα υπάρχει ;)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου