Ήσουν εσύ

Στο δάκρυ σου βαφτίστηκα και ήταν ο λυγμός σου, αυτός ο τελευταίος ο πιο σπαρακτικός, που μου έδωσε το όνομά μου. Το όνομα που γεννήθηκε με το πρώτο κοίταγμα της αιωνιότητας. Στην πύλη της στεκόσουν εσύ με μια χούφτα νερό να με ξεδιψάσεις για το δρόμο που έκανα ψάχνοντάς σε. Και πιο πέρα ένας καθρέφτης πάνω σ ένα δέντρο. Κοίταξα την αντανάκλασή μου και ήταν σαν το είδωλο να μου γελούσε πρώτη φορά. Το είδωλο της ευτυχίας άπλωνε το χέρι μέσα απ το γυαλί για να ενωθεί με τον εαυτό μου. Ολοκλήρωση- το κομμάτι που σου δίνει ο άλλος για να γεμίσεις το κενό. Αυτό το σκοτεινό κενό που σαν πληγή βαθιά δεν επουλώνεται όσα γιατρικά κι αν βάλεις. Μια στάλα φως απ τα μάτια σου ήταν αρκετή για να με σώσει απ το σκοτάδι. Μ αγκάλιασες και σαν να μού δωσες φτερά σε μια πλάτη αδύναμη να σηκώσει και το παραμικρό βάρος της ψυχής. Έγινες ο κορμός ενος έρημου σώματος που τόσο καιρό έψαχνε τον ήλιο για ν ανέβει. Ήρθες εσύ και μου μαθες  όσα η ζωή δεν μου δινε να μάθω και όσα εγώ απέφευγα κάτω απ το σφιχτό πέπλο του φόβου και του εγωισμού.

Ήσουν εσύ που μου δωσες θάρρος.

Ήσουν εσύ που μόλις μύρισα τ άρωμά σου ήξερα πως αυτή τη μυρωδιά θα είχαν τώρα οι νύχτες μου.

Ήσουν εσύ και η αγάπη σου!