Pillow talking

Πολλές φορές μιλάμε για το σκοτάδι και όλα αυτά τα μυστήρια που γίνονται εντος του. Μυστήρια για άλλους επικίνδυνα, χαοτικά και τρομακτικά και για άλλους μαγικά- πλαισιωμένα από ένα ρομαντικό τοπίο με λίγες αχτίδες φεγγαρόφωτο που αντανακλώνται από δυο μάτια. Δεν ήρθα εδώ για να μιλήσω για τους δεύτερους αλλά για εκείνους που πλέουν ή μάλλον βυθίζονται στο μέσα τους χάος κάθε που θ’ αγγίξουν το πρόσωπο στο μαξιλάρι τους. Μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο που μπορεί να κρύβει τη μορφή τους αλλά φωτίζει τις μνήμες, τα συναισθήματα τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις τους. Αυτούς που περνάνε τη μέρα τους αγωνιζόμενοι να σιγήσουν όλες αυτές τις νυχτερινές φωνές και να διώξουν όλες εκείνες τις εικόνες που σαν φιλμ γυρνούν ξανά και ξανά στο μυαλό τους μόλις πέσουν να κοιμηθούν.

Πόσα δεν έχουν ακούσει αυτά τα μαξιλάρια; Πόσα δάκρυα και πόσα χτυπήματα δεν έχουν δεχθεί από τον αγανακτισμένο και φυλακισμένο «εαυτό» που φοράνε τη μέρα. 

Πάντα πίστευα οτι ο καλύτερος ψυχολόγος είναι αυτός που δεν μιλά πολύ, που είναι κυρίως σιωπηλός με ένα βλέμμα υπομονής και ενθάρρυνσης που σου επιβεβαιώνει πως είναι εδώ για να ακούσει μαζί σου αυτή τη φωνή που καταχωνιάζεις μέσα σου. Η σιωπή δεν σπάει με φωνές και ουρλιαχτά τελικά. Όχι όχι -η σιωπή σπάει μόνο με σιωπή. Τη σιωπή του άλλου χρειάζεσαι και όχι την καθοδήγηδή του. Τη σιωπή που θα σε βοηθήσει να ακούσεις καθαρά εσένα. Ίσως γι΄ αυτό το λόγο προτιμάμε να μιλήσουμε σε ένα άψυχο αντικείμενο. Όχι για να μην μας προδώσει αλλά για να είναι σιωπηλό όσο εμείς μιλάμε. Πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα να πιστεύουμε πως με τις  πολύτιμες και σοφές συμβουλές που χωρίς φειδώ «προσφέρουμε» στον διπλανό μας θα τον οδηγήσουμε με μεθοδικά βήματα στη λύση του όποιου προβλήματός του. Έτσι έχουμε καταλήξει να υπεραναλύουμε τα πάντα. Να καταστρέφουμε κάθε αυθόρμητη σκέψη μας με ατελειωτες σειρές ενδεχόμενων. Σενάρια και οπτικές που δημιουργεί το μυαλό μας και μόνο.

Τόσα ανείπωτα λόγια που μόνο σαν ψίθυρος ακούστηκαν στο σκοτάδι. Τόσα αντίο που αναιρέθηκαν από ένα και μόνο σ αγαπώ κι ένα συγγνώμη. Τόσες λέξεις που «έπρεπε» να γίνουν μιλιά και βλέμμα και αγκαλιά και σέρνονται σε έναν πικρό βραδινό μονόλογο. Τόσα δάκρυα που δεν τα σκούπισε κανένα χέρι μόνο τα κατάπιε αυτό το σιωπηλό μαξιλάρι.

Μην φοβάσαι πάλι θα ξημερώσει, θα φύγουν οι φωνές, θα σβήσουν οι εικόνες, θα σκορπιστούν οι λέξεις, Θα είσαι πάλι ο ΑΛΛΟΣ.